Blogopdracht 1

Toen ik voor het eerst te horen kreeg dat we in de klas poëzie gingen behandelen dacht ik “saai”, maar nu we een paar gedichten hebben behandeld vind ik het heel knap dat mensen poëzie kunnen schrijven. In poëzie worden gevoelens die je niet goed onder woorden kunt brengen soms perfect verwoord. Bijvoorbeeld over hoe jij je voelt als iemand die je dierbaar is overlijd. Ook de vorm van gedichten zijn lastig, er moet rijm in zitten en een gelaagdheid. De boodschap in het gedicht moet ook nog eens goed over gebracht worden. Poëzie schrijven en zeker ook lezen is moeilijk. Ik denk dat het lezen van poëzie veel oefening vraagt en dat je het uiteindelijk wel gaat waarderen. Ik heb het gevoel, als je meer poëzie leest dat het uiteindelijk een verrijking voor je zal zijn. Ik heb zelf niet zo veel ervaring met poëzie, maar als je poëzie leert kennen denk ik dat je er nog van staat te kijken hoe vaak je het in het dagelijks leven tegenkomt.

In de eerste les hebben we verschillende gedichten besproken en gelezen: Johnson Brothers Ltd. van Rutger Kopland, Komaf van Gerrit Achterberg en De moeder de vrouw van Martinus Nijhoff. We hebben ook de songtekst Papaoutai van Stromae gezien en het gedicht waar we mee begonnen van Stitou. Dit laatste gedicht vind ik zelf meer proza omdat er geen rijm in zit. Er zitten wel dingen in die niet kunnen. De vader is dood, maar hij kan nog wel uit zijn kist stappen om het laatste stuk mee te lopen met de zoon. Dit kan niet in werkelijkheid, dus is het fictief. In het gedicht wordt gesproken over geloof, de vader geloofd wel omdat hij richting Mekka gaat liggen in zijn graf. De zoon gelooft niet, er staat zijn god, met kleine letter. Hij heeft het over de god van zijn vader en niet over de god van hemzelf. Er is ook een afstand tussen vader en zoon omdat er staat dat hij zijn hoofd schudde met spotten medelijden zoals altijd. De songtekst van Stromae vind ik wel meer een gedicht. Het heeft meer de bouw van een gedicht. Er zit ook, net als in het begin gedicht, het thema geloof in. Stromae heeft het over heilige papa. Verder gaat het ook over de dood, “er zal een dag komen waarop je er niet meer in gelooft. Op een dag zijn we allemaal papa en op een dag zullen we verdwenen zijn. Het gaat ook over familie. De vader is er niet en hij wordt ook niet gevonden. De andere drie gedichten zijn wel echt poëzie. Er is rijm en de bekende opbouw van een gedicht is er ook in te herkennen. De schrijvers van de gedichten geven hun gedachten en gevoelens op een aparte manier weer. Ze gebruiken bepaalde technieken om hun gedachten en gevoelens uit te drukken. Ze gebruiken ook stijlfiguren en beeldspraak.

Poëzie is eigenlijk spelen met woorden, de dichter wil dat zijn boodschap overkomt, maar hij  wil evengoed ook dat er aandacht wordt gegeven aan de vorm. In een gedicht spelen woordkeuze, de woordvolgorde en de zinsbouw een belangrijke rol. Dichters zoeken telkens weer naar nieuwe uitdrukkingen om een gevoel weer te geven. Een heldere, sluitende definitie van poëzie is er niet. Maar wat poëzie is, kun je achterhalen door een gedicht met een verhaal te vergelijken. Er blijken dan  enkele opvallende verschillen te zijn. Poëzie onderscheidt zich op de volgende punten van proza
- bepaalde regellengte en opbouw in strofen
- beknoptheid, concentratie in de zinsbouw
- momentopname van een gedachte of gevoel
- veel beeldspraak
- veel herhaling
- er is meestal maar één persoon aan het woord

Aan Rika – Piet Paaltjens

Slechts éénmaal heb ik u gezien. Gij waart

Gezeten in een sneltrein, die de trein

Waar ik mee reed, passeerde in volle vaart.

De kennismaking kon niet korter zijn.

En toch, zij duurde lang genoeg om mij,

Het eindloos levenspad met fletse lach

Te doen vervolgen. Ach! geen enkel blij

Glimlachje liet ik meer, sinds ik u zag.

Waarom hebt gij van dat blonde haar,

Daar de englen aan te kennen zijn? En dan,

Waarom blauwe ogen, wonderdiep en klaar?

Gij wist toch, dat ik daar niet tegen kan!

En waarom mij dan zo voorbijgesneld,

En niet, als 't weerlicht, 't rijtuig opgerukt,

En om mijn hals uw armen vastgekneld,

En op mijn mond uw lippen vastgedrukt?

Gij vreesdet mooglijk voor een spoorwegramp?

Maar, Rika, wat kon zaalger voor mij zijn,

Dan, onder hels geratel en gestamp,

Met u verplet te worden door één trein?

Dit gedicht is poëzie omdat het een momentopname van een gedachte of gevoel is. De persoon is verliefd op Rika geworden toen ze voorbij reed in de trein. Hoe hij zich op dat moment voelde is vastgelegd. Het gedicht heeft ook een bepaalde regellengte en opbouw in strofen en beknoptheid, concentratie in de zinsbouw. Er is slechts één persoon aan het woord. Er is veel beeldspraak en ook herhaling. Door het hele gedicht wordt drie tot vier keer gezegd dat ze in een trein zit die voorbij raast. Daarom is het poëzie